rekkje

Norsk

Substantiv

rekkje f (nynorsk)

1. einingar sortert etter kvarandre i ein dimensjon; rad, liste, linje
2. rekkverk på båt
3. (matematikk) Det reknestykket vi får når vi legg saman alle ledda i ei talfølgje.

Andre former

• rekke (bokmål/riksmål)

Grammatikk

Bøyning (regelrett substantiv hokjønn)
Entall		Flertall		‌
Ubestemt	Bestemt	Ubestemt	Bestemt
ei rekkje	rekkja	rekkjer	rekkjene	(nynorsk)
For genitiv av substantiv, se eigeform.

Synonymer

(einingar sortert etter kvarandre) rad

Hyponymer

(einingar sortert etter kvarandre) kø

Oversettelser

einingar sortert etter kvarandre i ein dimensjon

polsk: ciąg pl(pl) m, rząd pl(pl) m

svensk: räcka sv(sv) tysk: Reihe de(de) f

rekkverk på båt

engelsk: railing en(en) c fransk: bordé fr(fr) f

tysk: Reling de(de) f polsk: reling pl(pl) m svensk: räcke sv(sv), reling sv(sv)

i matematikken, regnestykket vi får når vi legger sammen leddene i en tallfølge

engelsk: series en(en) fransk: suite fr(fr) f

polsk: ciąg pl(pl) m svensk: talräcka sv(sv) tysk: Folge de(de) f, Reihe de(de) f

Verb

rekkje (nynorsk)

1. å gi noen noe med utstrakt arm

Andre former

• rekke (bokmål/riksmål)

Etymologi

Fra norrønt rekja.

Grammatikk

Bøyning (regelrett)
Infinitiv	Presens	Preteritum	Perfektum	Imperativ	Presens partisipp	Passiv	‌
å rekje	rekjer	rekte	har rekt	rek, rekje	rekjande	rekjast	(nynorsk)

Oversettelser

gi med utstrakt arm

tysk: reichen de(de)