krangling
Norsk[rediger]
Substantiv[rediger]
krangling m eller f (bokmål), f (nynorsk), c (riksmål)
- det å krangle
Etymologi[rediger]
Uttale[rediger]
Grammatikk[rediger]
Bøyning (regelrett substantiv hokjønn) | ||||
---|---|---|---|---|
Entall | Flertall | | ||
Ubestemt | Bestemt | Ubestemt | Bestemt | |
en krangling | kranglingen | kranglinger | kranglingene | (bokmål/riksmål) |
krangling | kranglinga | kranglinger | kranglingene | (bokmål/riksmål) |
ei krangling | kranglinga | kranglingar | kranglingane | (nynorsk) |
For genitiv av substantiv, se eigeform. |