islending

Norsk

Substantiv

islending m (bokmål/nynorsk), c (riksmål)

1. (demonym) person fra Island eller med islandsk opphav

Etymologi

Fra norrønt íslendingr

Se også

• islender

Grammatikk

Bøyning (regelrett substantiv hankjønn)
Entall		Flertall		‌
Ubestemt	Bestemt	Ubestemt	Bestemt
ein islending	islendingen	islendingar	islendingane	(nynorsk)
en islending	islendingen	islendinger	islendingene	(bokmål/riksmål)
For genitiv av substantiv, se eieform.

Ref: Norsk ordbank

Oversettelser

person fra Island

dansk: islænding da(da) c engelsk: Legg til denne oversettelsen hvis du kan (hjelp) en finsk: islantilainen fi(fi) fransk: Islandais fr(fr) m, Islandaise fr(fr) f færøysk: íslendingur fo(fo) m islandsk: Íslendingur is(is) m italiensk: islandese it(it)

japansk: アイスランド人 ja(ja) (Aisurando-jin) nederlandsk: Ijslander nl(nl) m russisk: исландец ru(ru) (islándec) m, исландка ru(ru) (islándka) f spansk: islandés es(es) m, islandesa es(es) f svensk: islänning sv(sv) c, isländska sv(sv) c tysk: Isländer de(de) m, Isländerin de(de) f