punktum

Norsk

Substantiv

punktum n (bokmål/riksmål/nynorsk)

1. tegn som markerer avslutningen på en setning, skilletegn i desimaltall o.l, eller for ordenstall; tegnet .

Grammatikk

Bøyning (regelrett substantiv intetkjønn)
Entall		Flertall		‌
Ubestemt	Bestemt	Ubestemt	Bestemt
punktum	punktumet	punktumer	punktumene	(bokmål/riksmål)
punktum	punktumet	punktum	punktuma	(bokmål/riksmål)
eit punktum	punktumet	punktum	punktuma	(nynorsk)
For genitiv av substantiv, se eieform.

Faste uttrykk

• sette punktum for
• punktum finale

Oversettelser

tegn for avslutning av setninger, i tall og ordenstall; tegnet .

dansk: punktum da(da) n engelsk: period en(en) (Canada, USA), full stop en(en) (Storbritannia, Australia, New Zealand) færøysk: punktum fo(fo) n fransk: point fr(fr) m italiensk: punto it(it) m nederlandsk: punt nl(nl) m

polsk: kropka pl(pl) f portugisisk: ponto pt(pt) m spansk: punto es(es) m svensk: punkt sv(sv) n tysk: Punkt de(de) m

Dansk

Substantiv

punktum n

1. punktum

Færøysk

Substantiv

punktum n

1. punktum