uting
Norsk[rediger]
Substantiv[rediger]
uting m (bokmål/nynorsk), c (riksmål)
Etymologi[rediger]
Uttale[rediger]
(Nord-Trøndelag) IPA: ['ʉː.tɪŋ] (tonem 1)
Grammatikk[rediger]
Bøyning (uregelrett substantiv hankjønn (uten ubestemt flertall)) | ||||
---|---|---|---|---|
Entall | Flertall | | ||
Ubestemt | Bestemt | Ubestemt | Bestemt | |
ein uting | utingen | uting | utinga | (nynorsk) |
en uting | utingen | uting | utinga | (bokmål) |
en uting | utingen | uting | utingene | (bokmål/riksmål) |
For genitiv av substantiv, se eieform. |